Het begon heel geleidelijk

Ze wilden foto’s maken in de avond en bij zonsopkomst. Aangezien ik ver weg woonde, boden de eigenaar en de fotograaf aan dat ik in hun appartement bleef slapen. Eigenlijk wilde ik dat helemaal niet maar de keuze was simpel, zeiden ze. Kwam ik niet, dan ook geen contract, kwam ik wel, dan wachtte er al een klus op mij. Toen stemde ik ermee in, ik wilde tenslotte graag verder komen in de
modellenwereld.

Het ging heel geleidelijk. Eerst maakten ze foto’s met mijn kleren aan. Toen vroegen ze of ik mijn
shirt uit wilde doen, later ook mijn broek. Daar zocht ik niets achter, het is heel normaal in de modellenwereld om in onderbroek te poseren. Onder het mom van aanwijzingen begon de eigenaar aan mij te zitten. Eerst heel onschuldig: een arm anders leggen of een been verzetten, zodat geslachtsdelen niet op de foto te zien waren. Maar uit het niets raakte hij mijn privé-delen aan. Ik bevroor direct, mijn lichaam deed niet wat ik wou, ik had geen controle meer over mijn eigen lijf. In de tussentijd zijn er verschillende handelingen verricht. Op een bepaald moment voelde ik een substantie op mij komen en die was niet van mijzelf. Hierna hield hij op en zei: “Sorry, dit had nooit mogen gebeuren.”

Politie

Pas in mijn kamer besefte ik wat er was gebeurd en barstte ik in tranen uit. In de groepsapp vertelde ik het aan mijn vrienden. Mijn beste vriendin belde en zei: ‘Bel de politie’, maar dat durfde ik niet, ik was bang dat zij mij niet zouden geloven. Uiteindelijk stuurde ik haar het adres door. Ze had mij wel beloofd dat ze er niets mee zou doen, ze wou alleen weten waar ik was. Ongeveer een kwartier later stonden ineens twee politieagenten voor de deur. Ik hoorde ze met de eigenaar praten over een melding van geluidsoverlast. Het is nu of nooit, dacht ik. Ik deed de deur open en één van de agenten vroeg of ik naar buiten wou komen. Ze zei: “Wij weten wat er gebeurd is, maar als je wilt dat wij iets doen moet je wel nu aangifte doen.” Daarop besloot ik alles te vertellen. De daders werden meegenomen naar het politiebureau en ikzelf ben ook een tijd verhoord.

Na dit incident was ik vaak bang. Ik zag steeds de ogen van de eigenaar voor me, ik sliep slecht en had vaak last van herbelevingen. Ik wilde alles op alles zetten om me weer beter te voelen. Hiervoor
heb ik een tijd bij een psycholoog gelopen. Een paar jaar later besloot ik een presentatie te geven aan mijn klas over wat mij was overkomen. De reden hiervoor was om een stap verder te zetten in mijn herstelproces. Tijdens de presentatie was het best moeilijk maar het pakte goed uit: ik kan er nu makkelijker over praten.

Gehoord en erkend

Na het gebeuren werd ik gebeld door Slachtofferhulp Nederland. Zij gaven aan mij te kunnen
helpen in het proces, de rechtszaak en met het aanvragen van een vergoeding. Met hun hulp heb ik de formulieren ingevuld. Ik verwachtte er eigenlijk niet zo veel van. Uiteindelijk kreeg ik een brief van het Schadefonds met daarin erkenning van mijn slachtofferschap en een bedrag. Geld zal dit gebeuren nooit goedmaken, daar ging het mij ook helemaal niet om. Maar de erkenning die ik kreeg maakte voor mij een groot verschil. Ik ben een slachtoffer en ik hoef voor die erkenning niet meer te vechten. Na een tijd kwam er een rechtszaak. De verdachten werden veroordeeld maar gingen in hoger beroep. Nu is het dus afwachten. Het is fijn te weten dat er serieus naar mijn zaak is gekeken, hierdoor voel ik me gehoord en erkend.”